Aşık değilim çünkü...

Aşık değilim çünkü: O yanımda yokken zihnimde onunla konuşmuyorum.
Tek başımayken adını defalarca mırıldanmıyorum.Yüzünü özlemiyorum.Başkalarını can kulağı ile dinliyorum.
Anlamsız neşeye kapılmıyorum.
Yağmurda şemsiyemi evde unutmuş olmak beni sinirlendiriyor.
(bugün yağmur hiç dinmedi.sokakta bir kadın yürüyordu.Şemsiyesiz.Hiç acelesi yoktu.Kocaman bir çanta taşıyordu.İki eliyle kucaklamış göğsüne bastırmıştı.Belli belirsiz gülümsüyordu.Su birikintilerinden kaçmıyordu.Eminim ona saati sorsam,birşey ikram ediyormuş gibi, cömert bir edayla söylerdi.Çünkü onun zamanla ilgisi yoktu."demin ki" zaman da çakılıp kalmıştı. Hiç kuşkum yok sevgilisinden dönüyordu.Çok iyi vakit geçirmişti.Pembe yanaklı kadını gözden kaybettiğimde içimde tuhaf bir boşluk hissettim)
Aşık değilim çünkü!
Rüyalarım çıkmıyor.
Batıl inançları olanlarla konuşacak hiç birşeyim kalmadı.
Balkonuma uğur getirmek için hiç kertenkele uğramıyor.
Kliplerde hiç kimseyi hiç kimseye benzetmiyorum.
Hiç bir şarkı"O" şarkı olmuyor.
Tabağımdaki salatayı yerken aklım sadece tabağımdaki salatada.
Kağıt kalem benden uzakta.Birşeyler karalamıyorum,çizmiyorum
Hiçbir şiir ya da metin bana süpriz yapmıyor.Hepsi belgesel gibi.Tümüyle yazana ait ve çok uzaktalar.
Yeni yerler keşfetmiyorum.Saatlerce yürüyüp bir bankta soluklanmıyorum.Gün bende iz bırakmıyor.

Konuşmalarda sözü döndürüp dolaştırıp birisine getirmiyorum.
Hiçbir konuda hiçbir bahanem yok.
Saatlerdir evdeyim bir kez bile telefona dönüp bakmadım.
Kentin ışıklarına bakarken istatistik damarım kabamıyor(Şimdi kaç kişi aşık, kaç kişi sevdiği ile kucaklaşıyor?)
Odamın hiçbir köşesinde iz yok(Yalnızca eşyalar ve gölgeler...)
İçimden iyilik yapmak felan gelmiyor.Uzak tanıdıklarımın hatırını sormak bile istemiyorum.Geçmiş olsun telefonu etmek dünyanın en zor işi.
Kendimi hiç cömert hissetmiyorum.
Günlük yaşamda küçük komik şeyler iyice azaldı.
Canım çok kolay yanıyor. Kimse beni hipnotize edemez...